Śpiew wielorybów ma strukturę podobną do ludzkiego języka?
Najnowsze badania prowadzone przez dr Ellen Garland z University of St Andrews ujawniły, że pieśń humbaków wykazuje strukturę statystyczną charakterystyczną dla ludzkiego języka. Odkrycie to rzuca nowe światło na sposób, w jaki wieloryby komunikują się między sobą, sugerując, że ich śpiew może być bardziej złożony i systematyczny, niż dotychczas sądzono. Przeanalizowane dane z nagrań wielorybów z Nowej Kaledonii wskazują, że struktura śpiewu humbaków jest zgodna z wzorcami występującymi w ludzkiej mowie.
W ramach badania, naukowcy zastosowali metody inspirowane procesem, w jakim dzieci uczą się języka, aby zidentyfikować powtarzające się elementy w pieśni humbaków. Okazało się, że częstotliwość ich występowania odpowiada schematom znanym z ludzkich języków, co stanowi dowód na to, że śpiew wielorybów nie jest chaotyczny, lecz podlega określonym regułom. To pierwsze tego rodzaju badanie, które dostarcza jednoznacznych dowodów na istnienie uporządkowanej struktury w komunikacji humbaków.
Interdyscyplinarna współpraca ekspertów z różnych dziedzin – od biologii morskiej po językoznawstwo – pozwoliła na uzyskanie unikalnych wyników. Uczeni z University of St Andrews, Uniwersytetu Hebrajskiego oraz University of Auckland podkreślają, że ich odkrycie zmienia sposób myślenia o komunikacji w świecie zwierząt. Fakt, że humbaki uczą się swojej pieśni w sposób kulturowy, podobnie jak ludzie nabywają język, sugeruje głębsze powiązania między procesami komunikacyjnymi tych dwóch niespokrewnionych gatunków.
Odkrycie to otwiera nowe kierunki badań nad ewolucją języka i zdolności poznawczych zwierząt. Jeśli pieśń humbaków rzeczywiście wykazuje cechy systemu komunikacyjnego podobnego do ludzkiego, może to oznaczać, że język w szerokim rozumieniu nie jest unikalny wyłącznie dla człowieka. Kolejne badania mogą jeszcze bardziej zbliżyć nas do zrozumienia, jak wieloryby przekazują informacje i jak rozwija się ich zdolność do tworzenia skomplikowanych dźwiękowych struktur.
Źródło: Uniwersytet St. Andrews
Czytaj też: „Rozsiewacze” nasion pomagają roślinom wspinać się po górach
Grafika tytułowa: Todd Cravens / Unsplash
